اخراج و استخدام برای فرهنگ سازی - وبلاگ افرا

به گزارش وبلاگ افرا، Guy Raz : برایان اسکودامور پنج سال پس از بنیان گذاری کسب وکار خود (1-800-GOT-JUNK) در جابه جایی اشیای بنجل به اهمیت فرهنگ سازمانی پی برد.

کسب وکار او در آن موقع، 500 هزار دلار عایدی سالانه (و رو به رشد)، 5 کامیون و 11 پرسنل داشت. در این باره گفت: متوجه شدم که دیگر لذتی از فعالیت هایمان نمی برم. کار به جایی رسید که از گذران وقت با کارکنانم فرار می کردم.

با این حال، مشکل برایان بیش از این ها بود. خودش شرح داد: متوجه شدم که کارکنانی اشتباه دارم. به این نتیجه رسیدم که حتی یک سیب خراب هم می تواند تمام سیب ها را خراب کند و 9 نفر از 11 پرسنل من، سیب هایی خراب بودند.

منظور او، این نیست که کارکنانش انسان های بدی بودند؛ فقط برای کسب وکار او و فرهنگی که قصد ساختش را داشت، مناسب نبودند. برایان این گونه شرایط را تشریح کرد: آن ها چیز هایی را که من می دیدم، نمی دیدند. آن ها به اهمیت و ارزش روانی کارشان برای مشتریان توجه نمی کردند.

بله، اجناس بنجل و خرت وپرت هایی را که سال ها در گوشه خانه مشتریان خاک خورده بود، جابه جا می کردند و در آشغال دانی می ریختند. اما اجازه نمی دادند مشتریان از احساس خرسندی، سبک شدن و خالی شدن خانه شان از شلوغی های بی مورد لذت ببرند.

این موارد، همان چیز هایی بودند که برایان به خاطرشان این کسب وکار را راه انداخته بود و می خواست فرهنگ سازمانی نیز حول آن شکل بگیرد. این کسب وکار قرار بود یک فعالیت ملاحظه کار و حل نماینده مشکل مشتریان باشد.

آن ها قرار بود باری از دوش مشتریان بردارند و راهکاری برای حذف اشیای بنجلی پیدا نمایند که گاهی سال ها خُلق و فضای زندگی آن ها را تنگ نموده بود. آن ها با کاهش دارایی های انباشت شده مشتریان بر زندگی شان می افزودند. فعالیت آن ها یک بخش مهم روانی و احساسی داشت.

با این حال، نخستین کارکنان برایان این بخش و اهمیت کار را نمی دیدند. آن ها دارایی های انبار شده مشتریان را آشغال می دیدند و هیچ لطافتی در کارشان دیده نمی شد.

نگاه و رفتار آن ها با بینش برایان همخوانی نداشت و به همین علت آن ها را اخراج کرد؛ همه شان را و فقط در یک جلسه. تمام مسوولیت اخراج آن ها را هم بر عهده گرفت. در این باره شرح داده است: شما را ناامید کردم و از این بابت متاسفم. با این حال، این شیوه کارمان به نتیجه نمی رسد.

برایان مجبور بود از نو شروع کند. در این باره گفت: باید تعداد ناوگان کامیونی را از 5 به 1 بازگردانم. تا مدتی اوضاع به همین منوال بود. جوابگوی تلفن ها بودم، به آن ها نوبت می دادم، به ماموریت می رفتم و اثاثیه بنجل را جابه جا می کردم.

همه کار می کردم. مانند هر کارآفرینی در ابتدای جهت، باید دوباره آچار فرانسه می شد و همه کار ها را خودش انجام می داد. فقط از این طریق می توانست کسب وکار را در جهت درست خودش راهنمایی کند و ریشه فرهنگی را تقویت کند که 25 سال بعد، قرار بود 250 میلیون عایدی سالانه داشته و صد ها شعبه در تمام کلان شهر های کانادا، استرالیا و ایالات متحده داشته باشد.

برایان شرح داد: زمانی که یک شرکت ایجاد می کنید، همه چیز بستگی به کارکنان دارد. افراد درست را پیدا کنید و با آن ها رفتاری درست داشته باشید.

چگونه باید این کار را کرد؟ باید در پی افرادی بگردید که ارزش هایی مشابه شما داشته باشند. این کاری است که در مثالی دیگر آلیس واترز در ایجاد شه پنیز (ChezPanisse) انجام داد؛ شه پنیزی که احتمالا مهم ترین رستوران مدرن آمریکا باشد.

آلیس این رستوران را در سال 1971 در برکلی کالیفرنیا و در خانه ای با هنر ها و صنایع دستی افتتاح کرد. آن خانه، پیش تر یک فروشگاه لوله کشی بود. این رستوران شاید سرشروع رستوران های امروزی مزرعه-تا-میز غذا باشد.

تمرکز آلیس بیش از تکنیک ها و هنر آشپزی، بر مواد اولیه بود و همین نگاه متفاوت رویکردی تازه در رستوران داری ایجاد کرد. عجیب نیست که این نگاه، حتی منظره آلیس برای شه پنیز نبود.

او فقط می خواست شیوه مهمانداری خود در خانه اش و خانه دوستانش را بازآفرینی کند. او می خواست فضایی برای دور هم جمع شدن مردم ایجاد کند؛ فضایی که بتوانند در آن با یکدیگر به تبادل نظر بنشینند و غذایی ساده و بسیار لذیذ بخورند.

در اواخر دهه 1960 و اوایل 1970 که شه پنیز در حال رشد بود، ایده بنیان گذار آن در تناقض با فرهنگ رایج قرار داشت. در آن موقع، غذا های کنسروی و آماده به سرعت در حال رشد بودند و هر روز شعبه تازهی از فست فود در هر کوچه و خیابانی افتتاح می شد.

غذا های پرکالری و پرحجم رواج بسیاری داشت. دو سال پس از افتتاح شه پنیز، شرکت سوانسون از ناهار آماده خود با عنوان مرد گرسنه (Hungry-Man) رونمایی کرد.

تا 1975 نیز یک میلیون مایکروفر در خانه های شهروندان آمریکا وجود داشت. در آن موقع، اگر به کسی گفته می شد که برای چند خوراک ساده فرانسوی پول پرداخت کند، شما را دیوانه می خواند؛ به ویژه آنکه قرار نبود منویی طولانی از غذا های مختلف ایجاد گردد و هر شب فقط یک پیش غذا، یک غذای اصلی و یک دسر سرو می شد.

دیوانه وارتر آنکه آلیس و شرکایش پول شما را نمی خواستند! او در تبادل نظر با من بیان نمود: برای درخواست پول، احساس شرم داشتم. هیچ کس از افراد درگیر در این پروژه انتظار کسب پول نداشتند.

البته امیدوار بودیم که پولی هم به دست آوریم، اما انتظاری نداشتیم. تقریبا هم چنین درخواستی از مشتریان نمی کردیم. فعالیت ما از روی عشق بود.

چنین روحیه ای برای رشد و توسعه هر نوع کسب وکاری ضروری است. آلیس شرح داد: همه افرادی که در شه پنیز کار می کردند، شیفته همین ایده بودند.

البته که او در استخدام دقت نموده بود و به همین علت در شروع، بسیاری از دوستانش را به همکاری فراخواند. علت کارش را برای ما تشریح نموده است: وقتی که 15 ساعت در روز روی کاری وقت می گذارید، باید در کنار افرادی باشید که دوستشان دارید و ارزش هایتان مشابه است.

اهداف و ارزش های مشترک (در اینجا ایجاد فضایی محبت آمیز و لذت بخش برای دورهمی و تبادل نظر به همراه میل کردن غذایی ساده و سالم) اهمیتی بسیار فراتر از سودآوری و پول دارد. شاید همین اشتیاق و ارزش های مشترک است که باعث شده شه پنیز همچنان در حال فعالیت باشد؛ آن هم در صنعتی که میانه عمر رستوران ها 5 سال است و 90 درصدشان در سال نخست تعطیل می شوند.

مترجم: مهدی نیکوئی

برگرفته از کتاب: چگونه این (کسب و کار) را ساختم