به گزارش وبلاگ افرا، در کره زمین جزیره ایستر همیشه به عنوان یکی از اسرار آمیزترین مکان ها شناخته شده است. جزیره ایستر جزیره ای است در اقیانوس آرام جنوبی که متعلق به کشور شیلی است. این جزیره با اینکه 3٬515 کیلومتر (2٬185 مایل) در غرب خاک اصلی شیلی قرار گرفته اما استانی جدا از منطقه والپارائیسو (Valparaíso) شیلی بشمار می آید. نزدیک ترین جزیره همسایه با جزیره ایستر به نام سالائی گومز (Sala-y-Gomez) که در 400 کیلومتری شرق ایستر واقع شده است نیز جزء همان منطقه و استان بشمار می آید. نزدیکترین جزیره مسکونی به ایستر جزیره پیت کرن است که در 2٬075 کیلومتری (1٬290 مایلی) غرب ایستر واقع شده است. مساحت جزیره 163.6 کیلومتر مربع و جمعیت آن 3٬791 نفر است (سرشماری 2002م). 3٬304 نفر از جمعیت جزیره در مرکز آن شهر هانگا روآ زندگی می کنند. جزیره ایستر بویژه بخاطر تندیس های 400 ساله عجیب باستانی خود معروف است. به این تندیس ها که در راستای کرانه دریا به خط ایستاده اند موآی گفته می شود.

تاریخچه

ساکنان اولیه این جزیره ریشه پلی نزیایی دارند. (DNA گرفته شده از استخوان ها نیز این را تایید می کند) و به احتمال قوی آن ها از جزایر مارکوس و در 318 میلادی به این جزیره آمدند. (آزمایش کربن از نی های یافت شده در یک قبر این را تایید می کند). حدس زده شده که مهاجران اولیه که احتمالاً در دریا گم شده بودند، به تعداد کم (کمتر از 100نفر) و در چند قایق به این جزیره آمدند. در زمان ورود آن ها بیشتر جزیره جنگلی و پر از پرندگان بوده و شاید مهمترین منطقه برای پرورش پرندگان در منطقه پلی نزیا بوده است. اولین بازدید کنندگان اروپایی این جزیره، سنت های شفاهی ساکنان اولیه این جزیره را ثبت کردند. در این سنت ها، جزیره نشینان ایستر ادعا کرده اند که یک فرمانده به نام هوتو ما توآ در یک یا دو قایق بزرگ به همراه همسر و خانواده اش به جزیره آمدند. در این افسانه و همچنین تاریخ دقیق سکونت اولیه این جزیره ابهام وجود دارد. ادبیات منتشره در مورد اولین سکونت جزیره 300-400 میلادی را عنوان می کند یا تقریباً زمانی که اولین انسان ها در هاوایی سکونت گزیدند. برخی دانشمندان دیگر معتقدند که جزیره ایستر تا زمان 700-800 میلادی مسکونی نبوده. ساکنان اولیه این جزیره به نظر می رسد که از غرب و از جزایر مارکوس آمده اند. این افراد با خود موز، سیب زمینی شیرین، نیشکر و گوش فیل آوردند. بر طبق افسانه های ثبت شده توسط مسیونرها در دهه 1860 این جزیره دارای سیستم طبقاتی مشخصی بوده است. یک شاه که دارای قدرت خدا مانند بوده، از زمان هوتو ماتوآ بر جزیره حکمرانی می کرده. قابل مشاهده ترین عنصر در فرهنگ این جزیره، تولید موآی حجیم و غول پیکر است که قسمتی از نیایش اجداد و نیاکان بوده است. موآی ها دارای ظاهری متحدالشکل می باشند که در کناره تمام ساحل بر پا شده اند و نشانگر اعمال حکومت مرکزی می باشد. علاوه بر خانواده سلطنتی، ساکنان این جزیره شامل کشیشان، سربازان و تجار بوده. آخرین شاه، به همراه خانواده اش به عنوان بردگان در دهه 1860 در معادن پرو مردند. پس ازآن شاه یک نشانه سمبلیک پیدا کرد.

نام

قدیمی ترین نام شناخته شده این جزیره، Te Pito Ote Henua به معنی مرکز دنیا بوده است. در دهه 1860، دریانوردان تاهیتی به جزیره نام Rapa Nui دادند به معنی راپای بزرگ و این به خاطر شباهت جزیره به یکی دیگر از اجزای پلی نزیا به نام Rapa Iti به معنی راپای کوچک بود. مشهورترین نام این جزیره یعنی ایستر(Easter) به خاطر اولین بازدید ثبت شده اروپاییان توسط Dutch Admiral بوده که در شنبه عید پاک 1722 رخ داد.

موقعیت

این جزیره در 3600 کیلومتری غرب شیلی واقع شده. جزیره ایستر یکی از جزایر مسکونی منفرد دنیا می باشد. این جزیره تقریباً مثلثی شکل است و مساحت آن 6/163 کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر 3.791 نفر دارد. این جزیره متشکل از 3 کوه آتشفشانی می باشد.

فرهنگ

مردم ایستر در طول تاریخ سیستم خط تصویری ویژه خود بوجود آوردند. دست نوشته های آن ها نیز مانند ابعاد دیگر جامعه دور افتاده و مرموزشان هنوز قابل فهم نیستند. هرگز روی جزیره بیش از 7000 نفر زندگی نکرده اند. حدودا بعد از سال 1600 م فرهنگ آن ها به طور ناگهانی و با شدت رو به زوال نهاد. مهم ترین مظهر فرهنگی جزیره ایستر، موآی ها هستند که 288 تای آن روی سکوهای عظیمی به نام آهو، ایستاده اند. فاصله این سکوها از هم حدود یک و نیم مایل است و یک نوار تقریباً سراسری به دور جزیره بوجود آورده اند. 600 موآی دیگر، که در مراحل مختلف تکامل هستند، در سرتاسر جزیره پراکنده اند. حتی در معادن و کنار جاده های قدیمی و کنار ساحل. بسته به اندازه و وزن موآی ها، تخمین زده می گردد که بین 50 تا 150 نفر برای حمل آن ها توسط غلطک های چوبی و سورتمه روی آن نیاز بوده. برخی از موآی ها دارای کلاه یا تاج های قرمز رنگی هستند که دلیل آن نامشخص است ولی برخی از باستان شناسان می گویند که اینگونه موآی ها مفهوم آیینی خاصی داشتند و یا شاید برای یک طایفه یا خانواده بخصوصی مقدس بوده اند.بر طبق آخرین تحقیقات باستان شناسانی، 887 مجسمه سنگی یکپارچه در موزه و در جزیره شناسایی شده است.

آهو (Ahu)

تقریباً در امتداد تمای خطوط ساحلی به جز ارونگو و پویکو پنینسولا می توانید سکوهایی به نام آهو را بیابید. اصل و منشأ آن ها به قربانگاه های قدیمی پلی نزیایی برمی گردد که به ابعاد بسیار بزرگ تری توسعه یافته است. از 313 آهو باقیمانده تنها 125 تا از آن ها یک موآی را حمل می کنند. آهویی که در تونگاریکی بزرگ ترین و بیشترین موآی را یعنی مجموعاً 15 عدد دارد.

دیوارهای سنگی

یکی دیگر از مثال های سنگی این جزیره دیوارهای مشهور در ویناپو (Vinapu) می باشد. که بدون استفاده از ملات ساخته شده و بدقت سنگ ها با هم چفت شده اند. این موضوع کاملاً شبیه دیوارهای تمدن اینکاها در پرو است.

خانه های سنگی

تعداد 1233 خانه سنگی ما قبل تاریخ که توپاً (Tupa) نامیده می گردد، وخانه مرغ ها (Hare Moa) که بعداً بوجود آمد، برجسته ترین خانه های به جامانده در این جزیره است. خانه های سنگی حدود 6 متر عرض با ساختاری استوانه ای شکل و سقفی طاقدار می باشد. ورودی این خانه ها بسیار پایین است و وارد شدن تنها با سینه خیز رفتن امکان پذیر است. در سال 1882، آلمان ها چند خانه را حفاری کرده و باقیمانده های انسانی در داخل خانه ها پیدا کردند. مردم محلی به آن ها گفتند که این مکان ها، استراحتگاه شاهان و روسای جزیره ایستر بوده اند. هر خانه دو حفره کوچک داشت. اگر روح یک دشمن از یکی از آنها وارد شد، روح مرحوم بتواند از دیگری فرار کند. نکته قابل توجه اینست که تعداد باقیمانده خانه های سنگی و موآی ها تقریباً نزدیک به هم است و این شاید به این معنی است که برای هر شخص که در یک خانه سنگی دفن می شده، یک موآی ساخته می شد. استفاده خانه های سنگی به عنوان قبر، به نظر می رسد که هم زمان با تولید موآی و زوال نیایش اجداد و نیاکان متوقف شد. در طی آشفتگی قرن 18، به نظر می رسد که جزیره نشینان شروع به دفن مرده هایشان میان خانه های آهوس (سکوی موآی) کرده اند و از خانه های سنگی به عنوان پناهگاه مرغ ها استفاده کردند.

حقایق ثبت شده

جزیره ایستر به دست روسای قدرتمند قبیله اداره می شد. در طول دوره ای که جزیره رو به زوال نهاده بود، یک سیستم عجیب برای انتخاب رئیس قبیله، بوجود آمد. قوی ترین جنگجویان تا جزایر همسایه، جایی که پرنده دریایی مهاجر، چلچله سیاه، تخم گذاری می کند، شنا می کردند. آن ها به دنبال اولین تخم فصل، جزیره را جستجو می کردند. اولین جنگجویی که یک تخم پیدا می کرد به مدت یکسال رئیس قبیله می شد.

رونگورونگو

وجود یکی از دستخط های رمز ناگگردده جزیره ایستر که رونگورونگو (Rongorongo) نامیده می گردد، توسط یک مسیونر فرانسوی در سال 1864 گزارش شد. در آن زمان ، چندین جزیره نشین ادعا می کردند که که می توانند آن را بخوانند اما تمام تلاش ها بی نتیجه ماند. با توجه به اینکه تنها یک قسمت کوچک از جمعیت باسواد بودند، رونگورونگو یک امتیاز حکومت کردن بر خانواده ها و کشیشان بوده است. از صدها میز و صندلی و وسایل چوبی که رونگورونگو روی آن حکاکی شده، تنها 26 عدد سالم مانده و تمام آن ها در موزه های سراسر دنیا است و هیچ کدام در جزیره نمی باشد. تمام تلاش ها برای رمز گشایی این متن بی حاصل بوده است. انجمن علمی حتی نمی تواند بگوید که آیا رونگورونگو یک شکل نوشتاری است یا نه. اگرچه افسانه ها می گویند که هوتوماتوآ میزهای اولیه را با خود به این جزیره برای اولین بار آورد. همچنین اینگونه احتمال داده می گردد که در معرض قرار دریافت جزیره نشینان با نوشته های غربی در طی بازدید اسپانیایی ها در سال 1770 موجب شده تا آن ها از شیوه حکومت و قانونگذاری آن ها الهام گرفته و رونگورونگو را به عنوان یک ابزار مذهبی ایجاد کنند.

منبع

پست مرتبط :

اسرار آمیز ترین مناطق دنیا - خطوط نازکا